boktan bir ankara dönüşünün en güzel yanı, dönüş aracında yaşadıklarım oluyor. son zamanlarda bu araç tren olduğundan, hareket kabiliyetine sahip insanların yaşayabileceği durumlarla karşılaşıyorum, mesela doktora için yanına gideceğim hocayla, mını barında karşılaşıyorum trenin.. havadan sudan degıl sadece benden konuşuyoruz falan.. garip durumlar bunlar.. sonra kendisi beni davet ediyor, gelirsen birlikte çalışırız diyor.. ne mutlu ne de mutsuz edıyor bu teklifi benı.. çok teşekkur edıp uzaklasıyorum yanından...
sonra bi kaç foto çekeyim diye çıkarmışken makinayı, arkamda oturan ailenin çocuğu, başörtüsü için roportaj almaya çalışan muhabirin yanına yaklaşıp "nooluyor burda" diye başlayan ve ardından şu şuşekgil geynir bu bu şekgil geynir diye devam eden iletişimsizliğine benzer bir şekilde iletişmeye çalıştı makinamla. siklemedi bile beni adını sorduğumda, zira çektiklerimi ona gösterince bi sikim çekemediğimi anladı ve hızla uzaklaştı yanımdan. bu da böyle bir anımdı, ya da iki anım mıydı? ankara bir anım bile olamadı, sen bu hallere düşecek adam mıydın, sahi sen adam mısın?
çekemediğim fotolar ve çocuk.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder